รถตู้รับส่งพนักงาน ,รถขนส่งสินค้า,รถประจำตำแห่ง,รถบัสแอร์พัดลม, รถบรรทุกหกล้อ,สิบล้อ,รถพ่วง,หัวลาก,ปิคอัพ ,รับส่งทุกสถานที่
การที่เราทุกคนให้ความสำคัญกับสิ่งใหน...มันก้อมีระดับความสำคัญของมันแต่กต่างออกไป......แต่ถ้าถามว่าทุกอย่างที่คนเรากระทำก้อสำคัญแทบทุกอย่าง....หากคนคนนั้นรู้จักที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่กำลังทำหรือแม้แต่แค่กำลังคิด.....แต่มันก้อไม่ได้หมายความว่าสิ่งสำคัญที่สุดจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุดและมีคุณค่าที่สุดไม่ใช่ครับ..มันขึ้นอยู่กับว่าระยะเวลา..สถานะ...การเปลียนแปลงกับของสิ่งนั้นๆ.....แม้กระทั้งตัวบุคคล..สมุติว่าคุณเคยคิดว่าใครคนหนึ่งคือคนสำคัญของคุณ...คุณก้อจะไม่ใช่ว่าคุณจะทุ้มทุกอย่างกับคนคนนั้น...มันผิดครับ....เพราะคุณคิดว่าเขาสำคัญกับคุณแล้วคุณละสำคัญกับเขาคนนั้นแค่ไหน?อันนี้ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเราเองครับ....แม้กระทั้งคนที่คุณรักมากที่สุดคุณคิดว่าคุณทำทุกอย่างแทนเขาได้....แล้วคุณเคยทำอะไรผิดหมัย...และคุณกล้าบอกเขาหมัย....หรือไม่คนที่คุณกำลังรักที่สุดเขาจะบอกคุณทุกเรื่องหมัย?....ระดับความสำคัญของในตัวแต่ละบุคคลมันไม่มีเครื่องมือวัตฒ์หรอก..ฉนั้นจงเข้าใจได้ว่านิยามความสำคัญ....มันวัตฒ์กับคนไม่ได้..แต่ใช้ได้กับการกระทำของแต่ละสิ่งแต่ละอย่างในตัวบุคคล.....และเป็นครั้งๆไปแต่ที่วัตฒ์ได้แทบจะร้อยเปอร์เซนก้อคือ......สำหรับตัวบุคคลนะ..คือการที่พ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับลูกแทบจะเป็นมาตรฐานเดียวกันครับ....คุณค่าของความสำคัญ-ความสำคัญของคุณค่า........มันขึ้นอยู่กับวันๆนั้นต่างหากและไม่มีค่าที่คงที่.....หากวัตฒ์กับความรักนะ..........ไม่มีคู่รักไหนจะเอาค่านี้ไปใช้ได้..แต่ที่ใช้ได้คือ.....ทำตามความรู้สึก......ของตัวเองและแสดงออกอย่างเป็นตัวเองที่สุด......เพราะความรักมันคือสิ่งมายาก้อว่าได้...มันเล่าร้อนสุดจะทน...มันสับสนสุดจะห้ามดั่งนิยามบทกลอนว่าไว้.......... อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หายถึงเจ็บอื่นหมื่นแสนไม่แคลนคลาย เจ็บเจียรตายเพราะเหน็บให้เจ็บใจฯ ยามจนคนเคียดแค้น ชิงชังยามมั่งมีคนประนัง นอบน้อมเฉกพฤกษ์ดกนกหวัง เวียนสู่ เสมอมาปางหมดผลนกพร้อม พรากสิ้นบินหนีฯ.... ประเพณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทำร้ายเมื่อภายหลังจรเข้ใหญ่ไปถึงน้ำมีกำลัง เหมือนเสือขังเข้าถึงดงก็คงร้ายอันแม่ทัพจับได้แล้วไม่ฆ่า ไปข้างหน้าศึกจะใหญ่ขึ้นใจหายต้องคำรับจับให้มั่นคั้นให้ตาย จะทำภายหลังยากลำบากครัน ใช่ญาติมิตรสนิทเนื้อเขาเกื้อหนุน ควรคิดคุณท่านกว่าจะอาสัญถึงไม่มีสิ่งใดจะให้ปัน อุตส่าห์หมั่นสรรเสริญเจริญพรฯ.... หยิบกลอนของ สุนทรภู่ มา....สรุปความรักคือสิ่งที่ดีแต่ไม่ที่สุด.....ความสดุดคือจุดเริ่มต้นทั้งสุขล้นทั้งทนเจ็บความรักก็ดั่งรอยแผลแค่ยังไม่ได้เย็บ...เจ็บแสบคันมันโคตรๆ..ไม่มีใครยับหยั้งใจให้อดทน... ปล. แค่จุดระบายไม่ได้คิดที่จะถ่ายใส่หน้าใคร......(ความรักคือดาบสองคม)
https://sites.google.com/site/ktkritsakorn/
แสดงความคิดเห็น
2 ความคิดเห็น:
การที่เราทุกคนให้ความสำคัญกับสิ่งใหน...มันก้อมีระดับความสำคัญของมันแต่กต่างออกไป......
แต่ถ้าถามว่าทุกอย่างที่คนเรากระทำก้อสำคัญแทบทุกอย่าง....หากคนคนนั้นรู้จักที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่กำลังทำหรือแม้แต่แค่กำลังคิด.....แต่มันก้อไม่ได้หมายความว่าสิ่งสำคัญที่สุดจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุดและมีคุณค่าที่สุดไม่ใช่ครับ..
มันขึ้นอยู่กับว่าระยะเวลา..สถานะ...การเปลียนแปลงกับของสิ่งนั้นๆ.....
แม้กระทั้งตัวบุคคล..
สมุติว่าคุณเคยคิดว่าใครคนหนึ่งคือคนสำคัญของคุณ...คุณก้อจะไม่ใช่ว่าคุณจะทุ้มทุกอย่างกับคนคนนั้น...มันผิดครับ....
เพราะคุณคิดว่าเขาสำคัญกับคุณแล้วคุณละสำคัญกับเขาคนนั้นแค่ไหน?อันนี้ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเราเองครับ....
แม้กระทั้งคนที่คุณรักมากที่สุดคุณคิดว่าคุณทำทุกอย่างแทนเขาได้....แล้วคุณเคยทำอะไรผิดหมัย...
และคุณกล้าบอกเขาหมัย....หรือไม่คนที่คุณกำลังรักที่สุดเขาจะบอกคุณทุกเรื่องหมัย?....
ระดับความสำคัญของในตัวแต่ละบุคคลมันไม่มีเครื่องมือวัตฒ์หรอก..ฉนั้นจงเข้าใจได้ว่านิยามความสำคัญ....
มันวัตฒ์กับคนไม่ได้..แต่ใช้ได้กับการกระทำของแต่ละสิ่งแต่ละอย่างในตัวบุคคล.....และเป็นครั้งๆไป
แต่ที่วัตฒ์ได้แทบจะร้อยเปอร์เซนก้อคือ......สำหรับตัวบุคคลนะ..คือการที่พ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับลูกแทบจะเป็นมาตรฐานเดียวกันครับ....
คุณค่าของความสำคัญ-ความสำคัญของคุณค่า........มันขึ้นอยู่กับวันๆนั้นต่างหากและไม่มีค่าที่คงที่.....
หากวัตฒ์กับความรักนะ..........ไม่มีคู่รักไหนจะเอาค่านี้ไปใช้ได้..แต่ที่ใช้ได้คือ.....
ทำตามความรู้สึก......ของตัวเองและแสดงออกอย่างเป็นตัวเองที่สุด......
เพราะความรักมันคือสิ่งมายาก้อว่าได้...มันเล่าร้อนสุดจะทน...มันสับสนสุดจะห้ามดั่งนิยามบทกลอนว่าไว้..........
อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
ถึงเจ็บอื่นหมื่นแสนไม่แคลนคลาย เจ็บเจียรตายเพราะเหน็บให้เจ็บใจฯ
ยามจนคนเคียดแค้น ชิงชัง
ยามมั่งมีคนประนัง นอบน้อม
เฉกพฤกษ์ดกนกหวัง เวียนสู่ เสมอมา
ปางหมดผลนกพร้อม พรากสิ้นบินหนีฯ....
ประเพณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทำร้ายเมื่อภายหลัง
จรเข้ใหญ่ไปถึงน้ำมีกำลัง เหมือนเสือขังเข้าถึงดงก็คงร้าย
อันแม่ทัพจับได้แล้วไม่ฆ่า ไปข้างหน้าศึกจะใหญ่ขึ้นใจหาย
ต้องคำรับจับให้มั่นคั้นให้ตาย จะทำภายหลังยากลำบากครัน
ใช่ญาติมิตรสนิทเนื้อเขาเกื้อหนุน ควรคิดคุณท่านกว่าจะอาสัญ
ถึงไม่มีสิ่งใดจะให้ปัน อุตส่าห์หมั่นสรรเสริญเจริญพรฯ....
หยิบกลอนของ สุนทรภู่ มา....
สรุปความรักคือสิ่งที่ดีแต่ไม่ที่สุด.....ความสดุดคือจุดเริ่มต้นทั้งสุขล้นทั้งทนเจ็บ
ความรักก็ดั่งรอยแผลแค่ยังไม่ได้เย็บ...เจ็บแสบคันมันโคตรๆ..ไม่มีใครยับหยั้งใจให้อดทน...
ปล. แค่จุดระบายไม่ได้คิดที่จะถ่ายใส่หน้าใคร......(ความรักคือดาบสองคม)
https://sites.google.com/site/ktkritsakorn/
แสดงความคิดเห็น